مباني نظري و پيشينه پژوهش (فصل دو) انعطاف پذیری کنشی
مفهوم انعطاف پذیری کنشی
انعطاف پذیری کنشی بر ظرفیت گذشتن از دشواری های پایدار ، سرسختانه و ترمیم خویشتن است . این ظرفیت انسان باعث شود تا او پیروزمندانه از رویدادهای ناگوار بگذرد و علی رغم قرار گرفتن در معرض تنش های شدید ، شایستگی اجتماعی تحصیلی و شغلی او ارتقا یابد . تاب آوری نوعی ویژگی است که از فردی به فردی متفاوت است و می تواند به مرور زمان رشد کند یا کاهش یابد و بر اساس خوداصلاح گری فکری و عملی انسان در روند آزمون و خطای زندگی شکل می گیرد ( مریدی ، 1389 ).
تاب آوری خصیصه ای است که به صورت کاملا طبیعی رخ می دهد . تاب آوری اشاره بر فرایندی پویا دارد که انسانها در زمان مواجهه با شرایط ناگوار یا ضریه های روحی به صورت رفتار انطباقی مثبت از خود نشان می دهند ( لمی و غزل ، 2001 ).
تاب آوری آشکارا چیزی بیشتر از یک برآورد است . ورنر و اسمیت ( 1992 ) تاب آوری را سازوکار ذاتی خود اصلاح گری بشر می دانند و می گویند آنها که تاب آور هستند ، انعطاف پذیر هستند . این افراد نه شکست ناپذیرند و نه مصون . برخی فاکتورهایی که تاب آوری را تقویت می کنند متمرکز در درون فرد است ، مثل طبیعت و سرشت هر شخص ، شخصیت و راهبردهای سازگاری و متغیرهایی که معمولا بصورت آماری بیان می شوند از قبیل جنسیت ، سن بیشتر و تحصیلات بالاتر . از عوامل دیگر نیز می توان به عوامل بافت اجتماعی همانند روابط حمایتگر و دسترسی به پیوندهای اجتماعی اشاره کرد ( مایادویر ، 2008 ).
واژه انعطاف پذیری کنشی را می توان به صورت توانایی بیرون آمدن از شرایط سخت یا تعدیل آن تعریف نمود در واقع ، تاب آوری ظرفیت افراد برای سالم ماندن و مقاومت و تحمل در شرایط سخت و پر خطر است که فرد نه تنها بر آن شرایط دشوار فائق می شود ، بلکه طی آن و با وجود آن قوی تر نیز می گردد . پس تاب آوری به معنای توان موفق بودن ، زندگی کردن و خود را رشد دادن در شرایط دشوار با وجود عوامل خطر است . این فرایند خود به خود ایجاد نمی شود مگر اینکه فرد در موقعیت دشوار و ناخوشایندی قرار گیرد تا برای رهایی از آن یا صدمه پذیری کمتر حداکثر تلاش را برای کشف و بهره گیری از عوامل محافظت کننده فردی و محیطی در درون و بیرون خود که همواره به صورت بالقوه وجود دارد بکار گیرد ( دینر و همکاران ، 2009 ).
تاب آوری در مورد کسانی به کار می رود که در معرض خطر قرار می گیرند ولی دچار اختلال نمی شوند از این رو شاید بتوان نتیجه گیری کرد که مواجه شدن با خطر شرط لازم برای کسب آسیب ناپذیری هست ، اما شرط کافی نیست . عوامل تاب آور باعث می شوند که فرد در شرایط دشوار و با وجود عوامل خطرزا ، ظرفیت های موجود خود در
